อยากเล่าให้ฟัง (๒)

เมืองงาช้างดำ

25 กันยายน 2552

 

สวัสดีค่ะ คุณคนแปลกหน้า

เป็นอย่างไรบ้างคะ ? สบายดีอยู่หรือเปล่า ? สองคำถามนี้ ดูเหมือนเป็นคำถามตามระเบียบ ถามตามกติกา หรือถามตามมารยาทสากลจัง แต่ฉันถามเพราะอยากรู้ข่าวของคุณจริง ๆ ค่ะ เป็นอยู่อย่างไรเล่าสู่กันฟังด้วยนะคะ ส่วนตัวฉันนั้น วัน ๆ มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย บางเรื่องก็ทำให้เป็นทุกข์ บางเรื่องก็ทำให้หัวใจรู้สึกเป็นสุขคละเคล้ากันไป ฉันคิดเอาเองนะคะว่าการที่เราจะดำเนินชีวิตไปข้างหน้าให้ดี ต้องรู้จักลบความทรงจำต่อเหตุการณ์ประจำวันไปเสียบ้าง เพื่อเตรียมพื้นที่การรับรู้ให้กับเหตุการณ์ใหม่ที่จะมาถึง รวมไปถึงต้องเลือกรับรู้ และ เลือกที่จะปฏิเสธไม่รับรู้บางเรื่องเป็น

แม้ฉันจะทำตามความคิดของตัวเองแบบนี้เสมอ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะที่จะลบเรื่องราวอันไม่พึงประสงค์นั้นได้อย่างเกลี้ยงเกลา รวมไปถึงเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะรับรู้เรื่องราวใหม่ ๆ ได้ครบถ้วน เรื่องของแต่ละวันมันจะยังเหลืออยู่จาง ๆ ให้ระลึกถึงได้เสมอ ว่าแล้วเห็นทีฉันต้องรีบเล่าเรื่องราวที่ติดค้างไว้โดยด่วนเสียแล้วสินะ เล่าก่อนที่ความทรงจำต่อเหตุการณ์ผจญภัยนั้นจะลบเลือนไป คนอะไร ความจำสั้นได้ใจแต้ ๆ  ( ฮา )

.

วันแรกของการประชุมเชิงปฏิบัติการ เรื่อง “อาการอันไม่พึงประสงค์จากยา” หรือที่เรียกกันง่าย ๆ ว่า “แพ้ยา”  ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ มีเจ้าหน้าที่ประจำ ณ จุดลงทะเบียน ผู้เข้าร่วมประชุมก็ยืนเข้าแถวรอแจ้งเลขที่ใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของตัวเองหน้างานกันยาวเหยียด หลังจากลงทะเบียนและรับเอกสารเรียบร้อยแล้ว ฉันซึ่งมาเดี่ยวก็เดินไปหาที่นั่งสำหรับคนเดียวให้ตัวเอง คนมะเก่าเปิ้นสอนมาว่า ผ่อละคอนบ่ดีนั่งแถวหลัง ผ่อหนังบ่ดีนั่งแถวหน้า แต่ครานี้ฉันเลือกนั่งแถวหน้าเพราะไม่ได้เอาแว่นตามาค่ะ ไม่ทันได้คิดถึงคำสอนที่ว่าแต่อย่างใด (ฮา)

ตารางการประชุมทั้ง 3 วัน ผู้จัดจัดได้แน่นเอี้ยด เนื้อหาจะว่าหนักก็หนัก จะว่าสบายก็ว่าได้เช่นกัน หนักเพราะเป็นเรื่องวิชาการล้วน ๆ ผู้บรรยายบางท่านเป็นอาจารย์ก็จะบรรยายเชิงวิชาการจ๋า และที่สบายก็ตรงที่เป็นเรื่องที่ฉันเจอมากับตาแล้วแทบทั้งนั้น นอกจากเป็นยากลุ่มพิเศษที่ไม่เคยใช้ จะว่าไปงานนี้คนมีประสบการณ์เคยเห็นอาการแพ้ยามาก่อนจะเข้าใจง่ายกว่าเด็กจบใหม่โข อาวุโสกว่าได้เปรียบค่ะ 

เสร็จจากการประชุมวันแรก พี่สาวหยุดงานครึ่งวันแวะมาหาที่โรงแรม ส่วนน้องสาวนั้นเธอบอกว่ามีโปรแกรมเรียนจนค่ำทุกวัน ฉันจึงยกกระเป๋าย่ามใบนั้นให้พี่สาวไป แล้วค่อยทำใบใหม่ให้น้องทีหลัง วันนั้นเราคุยกันสนุกสนานตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน กระทั่งพี่เขยมารับกลับตอนหัวค่ำ เธอบ่นเสียดายเล็กน้อยที่ไม่ได้ไปทานข้าวด้วยกัน เพราะฉันรับนัดทานมื้อเย็นกับเพื่อนไปก่อนแล้ว

เพื่อนโทรมานัดให้เจอกันที่หน้าโลตัสสาขาอ่อนนุช เวลาประมาณหนึ่งทุ่มพร้อมบอกเส้นทางให้เสร็จสรรพ ก่อนเวลานัดฉันติดรถพี่เขยกับพี่สาวไปลงที่สถานีรถไฟฟ้าอโศก ซื้อตั๋วแล้วไปยืนรอขบวนรถที่ชานชลา เวลานั้นคนเยอะมากทันทีที่รถมาจอด ฉันมองลอดช่องหน้าต่างที่พอจะมีช่องว่างจากสติกเกอร์โฆษณาเข้าไปข้างในรถ คนแน่นขนัด เห็นแล้วก็อดคิดขำอยู่คนเดียวไม่ได้ว่า สงสัยชาติที่แล้วคนกลุ่มนี้คงเคยขังคน ขังสัตว์ในที่แคบ ๆ มาก่อนกระมัง ชาตินี้เลยต้องมายืนเบียดกันไม่ต่างกับปลากระป๋องอย่างนี้ ประตูรถเปิดมีคนเดินลงมาไม่กี่คน แต่คนที่รอจะขึ้นไปมีมากกว่า ดีมานกับซัพพลายไม่สมดุลกันอย่างนี้ ทำให้มีคนตกขบวนกันน่าดู รวมถึงฉันนั่นก็ด้วย เพียงแต่ว่าฉันตกขบวนนี้ด้วยความยินยอมพร้อมใจ

ฉันขึ้นรถไฟฟ้าขบวนถัดไป คนก็ยังแน่นอยู่แต่พอหาที่ยืนได้บ้าง เมื่อถึงสถานีปลายทางเพื่อนโทรศัพท์เข้ามาถามว่าอยู่ตรงไหนแล้ว พอรู้พิกัด เธอก็บอกว่าเดี๋ยวจะขับรถมาหา ให้ยืนรอที่หน้าห้างตามที่ได้ตกลงกัน พลางบอกว่าฉันคงต้องยืนรอนานสักหน่อยเพราะกว่ารถเธอจะขยับได้สักเมตรสองเมตรต้องใช้เวลาหลายสิบนาที ( โอ้ บางเอ๋ย บางกอก ) แล้วฉันก็ต้องรอนานอย่างที่เธอว่าจริง ๆ นานร่วมชั่วโมงเลยทีเดียว เมื่อเจอกันฉันถูกแนะนำให้รู้จักกับคนรักของเธอ จริงแล้วก็เคยรู้จักกันมาก่อนนะคะเพราะคนนี้เคยมารับมาส่งเธอตั้งแต่สมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยแล้วล่ะค่ะ จากนั้นก็พากันไปกินมื้อเย็นที่ร้านเบสบีฟ แรกทีเดียวเธอก็ถามว่าฉันกินเนื้อไหม ฉันบอกไปว่าไม่ใช่ไม่กินธรรมดาแต่ว่ากินไม่ได้เพราะแพ้ กินทีไรเหมือนหายใจไม่ค่อยออก แต่เราก็เลือกร้านนี้เพราะแฟนเธออยากกินเนื้อ ส่วนฉันกับเธอก็เลือกเมนูอื่น ๆ แทน (ดูดิ คนอะไรเห็นแฟนดีกว่าเพื่อน 555+)

คืนนั้นเราคุยกันออกรส เพื่อนและคนรักของเธอเล่าให้ฉันฟังถึงแผนการในชีวิต ว่ากำลังหาฤกษ์แต่งงานกันปีหน้าและกำลังทำเลที่จะลงทุนเปิดร้านขายยาต่อจากนั้น ฉันถามไถ่ถึงเพื่อนคนอื่น ๆ แต่ก็ไม่มีอะไรอัพเดทนัก ฉันกับเพื่อนคนนี้มีอุปนิสัยเดียวกัน รักสันโดษ อยู่เงียบ ๆ ทำงานก็ทำงานที่เดิมไม่เปลี่ยนที่ทำงาน ฉันอยู่โรงพยาบาลเก่ามา 9 ปี ส่วนเธอก็ทำงานกับบริษัทยาแห่งนี้มา 9 ปีแล้วเช่นกัน ไม่ทำตัวเป็นข่าว ไม่ได้ติดตามข่าวและไม่ได้ออกไปเจอใครต่อใครนัก ก็เลยรู้ความเป็นไปของเพื่อนรักในกลุ่มที่สนิทสนมกันอยู่ไม่กี่คนเท่านั้นเอง

ราวสามทุ่มครึ่งของคืนนั้น เธอฝ่าฟันความวุ่นวายบนท้องถนนมาส่งฉันที่หน้าโรงแรมที่พัก แล้วต่างโบกมือลา จากนั้นฉันขึ้นไปห้องพัก ทำธุระปะปังแล้วเตรียมเอกสารสำหรับการประชุมวันถัดไป ก่อนหลับไหลอย่างเป็นสุข

.

การประชุมวันที่สอง ก็เรียบร้อยดี วันนี้มีกันจัดกลุ่มทำกรณีศึกษาในช่วงบ่ายค่ะ ฉันเดินไปดูรายชื่อที่ป้ายประกาศ พบว่าเค้าจัดเรียงตามเลข ภ. เพื่อจะได้มีเภสัชกรอาวุโสอยู่คละกับกลุ่มผู้ที่จบมาหมาด ๆ อยู่ในกลุ่มเดียวกัน การทำเคสรุ่นพี่ก็ได้อาศัยรุ่นน้องในการสืบค้น ส่วนรุ่นน้องก็ได้อาศัยประสบการณ์ในการดูคนไข้ของรุ่นพี่ วันนั้นทีมงานเตรียมใบงานตัวอย่างคนไข้จากโรงพยาบาลต่าง ๆ มา 4 ราย เป็นแพ้ยาจริง ๆ 3 ราย (แพ้ยาข้ามกลุ่ม 1 ราย) และ ไม่ใช่แพ้ยาอีกหนึ่งราย ทั้งห้องช่วยกันถกประเด็น และช่วยกันทำงานอย่างสนุกสนาน

หลังประชุม ฉันหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้มาอ่าน พอหิวก็เดินลงไปหาอะไรทานใกล้ ๆ โรงแรม แล้วกลับขึ้นไปเก็บกระเป๋าบนห้อง เพื่อเดินทางไปวัดอัมพวัน จังหวัดสิงห์บุรี ต่อในเย็นวันพรุ่งนี้

.

เหนื่อยฟังหรือยังคะคุณ ?

ถ้าเหนื่อยแล้ว ฉันพักการเล่าเท่านี้ก่อนนะคะ เพราะเรื่องต่อจากนี้ไปจะเป็นการผจญภัยอย่างแท้จริงของฉันแล้วล่ะ หยุดพักให้น้ำให้ท่า ให้เวลาหายใจหายคอสักพัก แล้วจะเล่าให้คุณฟังใหม่อีกครั้งค่ะ

ดูแลตัวเองด้วยนะคะ นอนห่มผ้าด้วยค่ะจะได้ไม่เป็นหวัด

‘ SOUL