หนังสือหนังหา : อารัมภบท

กาลครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว (( นานเกือบจำไม่ได้แหนะ ))

เคยนำขี้เลื่อยไปแลกกับขี้สมองของท่านเจ้าสำนักมารขาว ด้วยการเขียนเรื่องราวถึงหนังสือหนังหาที่ได้อ่านมา ในประเด็นเนื้อหา ความน่าสนใจ ความน่ามึนหัวของหนังสือเล่มนั้น ตามทัศนะของตนเอง

แต่จำไม่ได้ว่าได้เขียนเล่าถึงหนังสือไปกี่เล่มตามประสาคนความจำสั้น ทั้งนึกไม่ออกว่าทำไมโครงการแลกเปลี่ยนขี้เลื่อย ฯ นี้ถึงร้างราไป เพราะเรื่องมันได้เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปเมื่อเนิ่นนานมาแล้วนั่นเอง (( ฮา ))

กระทั่งได้รับกล่องพัสดุจากคุณ Z2you ในวันนี้

เมื่อเปิดกล่องพัสดุออกมา พบภายในบรรจุหนังสือที่น่าอ่านจำนวน 2 เล่ม เป็นหนังสือในแนวที่ชอบมากเสียด้วยนะคะ พลันไฟความอยากเขียนเล่าถึงเรื่องราวของหนังสือดี ๆ ที่เคยมอดไปก็พลุ่งขึ้นมาในทันที อีกทั้งชีวิตในช่วงเวลานี้ค่อนข้างนิ่ง อยู่ตัวแล้วในระดับหนึ่ง จึงคิดอยากวางเข็มโครเชต์มาหยิบหนังสือดี ๆ ที่มีอยู่บนชั้นมาอ่านแล้วสะท้อนเรื่องราวเล่าสู่กันฟังบ้างเป็นพัก ๆ สักเดือนละเล่ม (เอ๊ะ ! หรือสัก2 เล่มดี (ฮา)) ภายใต้วาระชื่อว่า “หนังสือหนังหา” เหมือนที่ท่านมารขาวได้ตั้งไว้ก่อนหน้า

และในระหว่างที่ยังไม่ได้เล่านี้ จะมีเรื่องเก่า ๆ ที่เคยเล่าเมื่อนานมาแล้วมาให้อ่านกันไปก่อนนะคะ ข้าพเจ้านั่งยาน ฯ ไปสืบค้นจากตำหนักท่านเทพ google มาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เชิญทุกท่านร่วมทัศนากันโลดค่ะ

 

(( 22 เมษายน 2550 <–  เมื่อน๊านนานมาแล้วจริง ๆ ))

เรียนท่านมารขาวที่เคารพ

เมื่อวานข้าพเจ้าเข้าเมือง ไปดำหัวเภสัชกรอาวุโส และไปหาความศิวิไลซ์ พอตกบ่ายอากาศร้อนจัดตามประสาป่าคอนกรีตทั่วไปจึงหลบเข้าร้านขายหนังสือ แล้วก็ได้หนังสือมา 4 เล่ม ราคาไม่เท่าไรแต่รวม ๆ ที่จ่ายไปในวันนี้ทำเอากระเป๋าแฟบไปเยอะเหมือนกัน(แฮะ!)

ในร้านขายหนังสือข้าพเจ้าเจอเด็ก ๆ เยอะเลยค่ะ เห็นแล้วก็ชื่นใจที่เด็กกลุ่มนี้สนใจหนังสือหนังหา และหากเรามีมุมหนังสือสำหรับเด็ก มีหนังสือส่งเสริมจินตนาการ สวยงาม สนุกสนานเพลิดเพลินและปลอดมลพิษให้กับเขาได้อ่าน ได้รู้จัก ก็จะส่งเสริมให้เค้ารักการอ่านได้ดีไม่น้อยเลยทีเดียว

อ่า…เล่ามาเป็นนานสองนานไม่ได้พูดถึงหนังสือที่หอบหิ้วมาหรอกนะคะ แต่จะพูดถึงหนังสือเล่มที่ไปเจอในห้องสมุดประชาชนประจำอำเภอค่ะ ห้องสมุดของที่นี่ตั้งอยู่ในเขตวัด อากาศดี สงบ ร่มรื่น บรรยากาศเหมาะสำหรับการอ่านอย่างยิ่ง ค่าสมัครสมาชิก 30 บาทต่อปี มีหนังสือให้หยิบยืมหลากหลาย ยืมได้ครั้งหนึ่งไม่เกิน 4 เล่ม นาน 7 วัน (คุ้มกว่านี้ไม่มีอีกแล้วค่ะท่าน)

บ่นมาเป็นนานก็ยังไม่เข้าเรื่องสักทีเลยนะนี่ !!
พระเอกของ (จดหมายเล่าเรื่องหนังสือหนังหา) วันนี้ก็คือ “ความฝันโง่ ๆ” หนา 240 หน้า เป็นหนังสือในโครงการ “เติมหัวใจใส่ห้องสมุด” บริจาคหนังสือเล่มนี้เข้าห้องสมุดทั่วประเทศ ร่วมอนุโมทนาบุญกับโครงการนี้ด้วยค่ะ

ความฝันโง่ ๆ : วินทร์ เลียววาริณ
บรรณาธิการ : ปริสนา บุญสินสุข

เห็นชื่อหนังสือแล้วก็มานึกถึงว่าความฝันอะไรที่ถูกตราว่าเป็น “ความฝันโง่ ๆ” อ่านคำโปรยของหนังสือดู ผู้เขียนได้เล่าไว้อย่างนี้ค่ะ

วันหนึ่งในปี ค.ศ. 1924 จอร์จ มัลเลอรี และเพื่อนมุ่งหน้าสู่ยอดเขาเอเวอร์เรสต์กับความฝันโง่ ๆ ของพวกเขา ไม่มีใครได้เห็นพวกเขาอีกเลยหลายคนมองการกระทำของพวกเขาเป็นความโง่ สมน้ำหน้าเมื่อพวกเขาตายไป พิพากษาเขาเหล่านั้นด้วยประโยค “อยู่ดี ๆ ไม่ว่าดี…”

โลกเราเต็มไปด้วยความความฝันโง่ ๆ …
แอริค วิเลนไมเยอร์ เป็นคนตาบอด เขาฝันที่จะปีนขึ้นสู่เจ็ดยอดเขาที่สูงที่สุดในโลก
ครีส มูน ขาขาดจากกับระเบิด เขาฝันที่จะวิ่งมาราธอน
สวีเฟน ฮอว์คิง เคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้ เขาฝันสิ่งที่เกิดขึ้นในอีกแกแล็คซีหนึ่ง
ฌอง-โดมินิค โบบี เป็นอัมพาตเคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้ เขาฝันที่จะเขียนหนังสือ
ฯลฯ

เหล่านี้เป็นความฝันโง่ ๆ ไม่ใช่โง่ธรรมดา แต่เป็นโง่มาก ๆ ทว่าคนโง่เหล่านี้ปฏิเสธที่จะคิดอย่างคนทั่วไปว่ามันเป็นไปไม่ได้ พวกเขาเชื่อว่า ต่อให้เป็นความฝันโง่ ๆ เพียงใดก็เป็นความฝันที่ต้องลองทำ และราคาของความฝันโง่ ๆ นั้นคุ้มค่าเสมอ แม้ว่าต้องจ่ายด้วยความตาย เพราะมนุษย์ตายได้ แต่พ่ายแพ้ไม่ได้

ข้าพเจ้าหยิบหนังสือเล่มนี้มาจากชั้นวางเพราะ รูปเล่ม ที่สะดุดตา ชื่อของผู้แต่ง ที่สะดุดใจ แต่เมื่ออ่านคำโปรยหลังปกแล้วชักลังเลเพราะเกรงว่าเนื้อหาจะหนัก จนน่าเอาไปหนุนต่างหมอนเสียแล้ว พอลองเปิดพลิก ๆ ดูด้านใน กลับไม่ใช่อย่างที่คิดไว้เลย ในเล่มมีรูปภาพพร้อมประโยคเก๋ ๆ อย่างเช่นหน้าที่ 111 มีรูปเสือลายพาดกลอนนอนทอดอารมณ์กลางพงหญ้า และตัวอักษรสีขาวกำกับว่า “เมื่อท้องอิ่ม เรารู้สึกว่าต้องการอะไรจากโลกน้อยลง” สลับกับบทความที่เล่าจบเป็นเรื่องเป็นตอนไปตลอดเล่ม เหมาะกับคนที่มีเวลาพักแบบกระปริดกระปรอยอย่างข้าพเจ้าเป็นอย่างยิ่ง ไม่ต้องห่วงว่าจะต้องอ่านให้จบในคราวเดียว ไม่ต้องกลัวขาดตอน ขาดอรรถรสอันเนื่องจากอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง

และในเล่มไม่ได้มีแต่เรื่องราวของความฝันโง่ ๆ อย่างที่คาดว่าจะได้เจอเท่านั้นหรอกค่ะ อย่างตอน “รังที่สร้างด้วยรัก” อ่านไปยิ้มไปกับประโยคน่ารัก ๆ ที่พูดถึงนกตัวเล็ก ๆ สองตัวนั้นว่า “.. ส่งเสียงแจ้ว ๆ จุ๋งจิ๋งตลอดเวลาหากไม่ใช่เสียงพลอดรัก ก็คงเป็นการปรึกษางานกันว่าจะสร้างรังอย่างไร… เธอไปจิกกิ่งไม้มานะจ๊ะ ฉันจะไปหาอาหารมาจ๊ะ หรือว่าเราจะไป ช๊อป ฯ กิ่งไม้ด้วยกันดีมั้ยจ๊ะ…” แล้วผู้เขียนนำเหตุการณ์นี้ไปเปรียบเทียบกับการทำงานเป็นทีมเวิร์กของคนในองค์กรในตอนท้ายได้อย่างน่าชื่นชม

เคยอ่านเจอว่า หนังสือบางเล่มสามารถเปลี่ยนชีวิตของคนได้ เมื่ออ่านหนังสือเรื่อง “ความฝันโง่ ๆ” เล่มนี้จนจบ แม้ไม่ได้เปลี่ยนชีวิตของข้าพเจ้าไปสักองศาเดียว แต่ก็ทำให้ ความรักในการอ่าน กลับมีชีวิตชีวาได้ไม่น้อยเลย และที่หน้าสุดท้ายของหนังสือมีตัวอักษรพิมพ์ไว้ว่า

“ลองเดินหน้าสู่ฝันโง่ ๆ ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย”

ทำให้ข้าพเจ้าตัดสินใจเพิ่มมุมเย็บปักถักร้อยขึ้นมาในร้าน แม้ไม่เข้ากันกับร้านขายยาแต่ว่ามันเป็นความรัก ความฝัน ความฝันโง่ ๆ ของข้าพเจ้านั่นเอง 😀

.

.

(( เรื่องราวครั้งนี้ คัดลอกจาก “หนังสือหนังหา” ของท่านมารขาวค่ะ ))