‘เสน่ห์สองนาง (๓)’ โดย สวรรค์เสก

December 17, 2007 at 3:30 am

.
.

พระจันทร์ของคืนขึ้น 15 ค่ำสาดแสงนวลทั่วหมู่บ้าน ท้องทุ่งนาและไร่มันสำปะหลัง ทำให้ภูมิประเทศขาวโพลนดั่งถูกฉาบทาด้วยสีขาว ในความเทาหม่นของแสงจันทร์ในค่ำคืนนี้เหมือนมีรังศีอันลี้ลับครอบคลุมหลังคาบ้านหลังหนึ่ง

ดึกสงัด ขณะที่ทุกสิ่งอย่างตกอยู่ในความเงียบและทุกชีวิตกำลังดำดิ่งสู่ความหลับไหลนั้น ใต้หลังคาสีขาวหม่นของบ้านหลังนั้น ชายหนุ่มนอนกระสับกระส่ายเหงื่อเม็ดโป้งผุดพรายขึ้นบนใบหน้า ดูเหมือนว่าเขากำลังฝัน

ใช่แล้วล่ะ เขาฝันว่ามีหญิงสาวแสนสวยสองนางเดินขึ้นบันไดบ้านมา ตรงมาที่นอนของเขา เลิกมุ้งขึ้นแล้วคลานเข่าเข้ามานั่งขนาบอยู่ซ้ายขวา แล้วเธอผู้พาดสไบสีม่วงซึ่งนั่งอยู่ด้านซ้ายก็พูดขึ้นน้ำเสียงอันนุ่มนวลชวนเคลิบเคลิ้มว่า

“พี่ น้องจะมาอยู่กับพี่นะ”

ในความฝันที่ชัดเจนเสียยิ่งกว่าความจริงนั้น เขาได้ตอบหล่อนไปว่า

“เฮ้ย! จะมาอยู่ด้วยกันได้ยังไง ไม่ได้! ไม่ได้!”

“ได้สิพี่ น้องจะคอยปรนนิบัติดูแลพี่เอง” เธอผู้พาดสไบสีแสดที่นั่งอยู่ฝั่งขวามือยิ้มเย็นๆ ที่มุมปาก พลางกระเถิบเข้ามาใกล้แล้วนวดเฟ้นแขนขาให้เขา

“นะพี่นะ ให้น้องอยู่ด้วยนะ น้องสัญญาว่าจะดูแลพี่เป็นอย่างดี” พวกเธอทั้งสองผลัดกันอ้อนวอนเขาอยู่เช่นนั้น หะแรกเขาก็ทำท่าขัดขืนขึงขัง แต่พอได้ฟังคำหวานที่พวกนางเฝ้าพร่ำพรอด ประกอบกับกิริยาอาการอันนุ่มนวลที่พวกนางนวดเฟ้นให้แล้ว ใจดวงฟึดฟัดจึงฝ่อแฝ้บลงทีละน้อยๆ กระทั่งนุ่มนวลเหมือนแสงจันทร์ในคืนวันเพ็ญที่ลอยเด่นเหนือหลังคาบ้าน

เช้าวันนั้นเขาไม่อยากจะลุกจากที่นอนเลย ในภวังค์สะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่น เขารับรู้เหมือนกันว่าฟ้าสางและสายมากแล้วด้วย ได้เวลาลุกจากที่นอนเพื่อเตรียมตัวออกไปทำไร่มัน แต่หญิงสาวทั้งสองนี่สิ กลับเหนี่ยวรั้งเขาเอาไว้ บอกว่าให้นอนต่อเถอะ อย่าไปสนใจกับเรื่องใดๆ เลย พวกนางยังอยากจะปรนนิบัติพัดวีให้เขาต่อ

ผู้เป็นแม่เห็นเขานอนนานผิดสังเกตจึงเดินมาเขย่าตัวปลุก สติของเขาจึงเข้าเต็มตัว สามารถเป็นตัวของตัวเองและลุกจากที่นอนได้ แต่กว่าจะขยับเขยื้อนเคลื่อนกายได้ก็ใช้เวลานาน เขารู้สึกล้าระบมไปทั้งตัว ราวกับเมื่อคืนนี้ได้ไปเดินแบกกระสอบข้าวสารมาทั้งคืนก็ปานนั้น

วันนี้เขาไปดายหญ้าในไร่มันสำปะหลังตามปกติ แต่ส่วนลึกภายในใจแล้วเขาเฝ้าครุ่นคำนึงถึงหญิงสาวลึกลับทั้งสองนางที่มาเข้าฝันเมื่อคืนอยู่มิขาด แม้ว่าตอนนี้เขาจะตื่นมาใช้ชีวิตแบบปกติ ทว่ากลับรู้สึกได้ว่าพวกเธอทั้งสองนางยังวนเวียนอยู่ข้างกายไม่หนีหายไปไหน ขอเพียงแค่เขาล้มตัวลงนอนเท่านั้น พวกเธอก็จะปรากฏกายออกมาปรนนิบัติเขาเหมือนเมื่อคืน

บางห้วงอารมณ์เขาอยากจะนอนลง เพื่อรับความเคลิบเคลิ้มจากการพร่ำพรอดจำนรรจา และการนวดเฟ้นแขนขาที่ดูเหมือนว่าพวกเธอพร้อมจะบริการให้เขาทุกเมื่อไม่ว่าเวลาใดก็ตามที่เขาจะเคลิ้มหลับ

ขณะที่สติสัมปชัญญะที่พอจะรู้ผิดชอบชั่วดีอยู่บ้างบอกเขาว่าห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาด เพราะยิ่งเขาติดใจหลงไหลต่อการปรนเปรอของพวกเธอมากเท่าไหร่ นั่นหมายถึงเขาได้ตกอยู่ภายใต้อำนาจการควบคุมของพวกเธอมากขึ้นเท่านั้น

มันจึงเหมือนกับว่าขณะนี้เขากำลังต่อสู้อยู่กับตัวเอง ว่าจะยอมตัวปล่อยใจให้กับอำนาจฝ่ายต่ำที่จ้องจะครอบงำควบคุมเขา หรือจะเลือกเอาข้างฝ่ายความถูกต้องดีงามของการมีสติสัมปชัญญะที่จะได้เป็นตัวของตัวเอง

เขาสับสนและว้าวุ่น ยิ่งนานวันเข้าอาการของเขายิ่งเข้าขั้นอ้างว้างเลื่อนลอย เขากลายเป็นคนที่ผิดปกติไปทีละน้อยโดยไม่รู้ตัว จากชายหนุ่มที่เคยสนุกสนานรื่นเริง กลายเป็นคนที่เงียบขรึมเก็บเนื้อเก็บตัว ไม่อยากคุยกับคนอื่น ไม่อยากทำงาน ไม่อยากกินข้าวกินน้ำ สิ่งที่เขาปรารถนาคืออยากจะนอนนานๆ อยากจะเคลิบเคลิ้มอยู่กับการปรนนิบัติของหญิงสาวแสนสวยทั้งสองนางที่จะคอยปรนเปรอเขาด้วยถ้อยคำและการบีบนวดลูบคลำอยู่ตลอดเวลา

แม่เคยถามเขาถึงตลับสีผึ้งนั้น เขาโกหกไปว่าเขวี้ยงมันทิ้งไปตั้งนานแล้ว

ในไร่มันสำปะหลังบ่ายวันนี้ หลังจากพักกินข้าวมื้อเที่ยงเสร็จ ชายหนุ่มผู้นี้ก็ปลีกตัวออกมาจากญาติๆ หาร่องมันที่ร่มครึ้มเหมาะกับการนอนพักผ่อนได้แล้ว แก้ผ้าขาวม้าออกจากเอวสลัดพรืดปูออกไปเป็นที่นอน

เขาล้วงตลับสีผึ้งมหาเสน่ห์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ นอนลุบคลำพลางคิดถึงหญิงสาวทั้งสองนาง เขารู้ว่าพวกเธออยู่ในนี้ เขารู้ว่าขอเพียงแค่เขาเคลิ้มๆ จะหลับ พวกเธอก็จะออกมาปรนนิบัติเขาเหมือนเคย เขาอยากฟังเสียงออดอ้อนของพวกเธอ อยากได้รับการนวดเฟ้นเอาอกเอาใจ จึงพริ้มหลับเปลือกตาลง และแล้วขณะที่เขากำลังเคลิ้มจะหลับนั้น พวกเธอก็ปรากฏกายขึ้นแล้วย่อกายลงนั่งข้างๆ เขา

“เป็นยังไงบ้างคะพี่รู้สึกดีไหมจ๊ะ” หญิงสาวผู้พาดสไบสีม่วงพร่ำจำนรรจาขึ้นมาพลางบีบนวดท่อนแขนซ้ายให้เขา

“นอนให้สบายนะพี่นะ น้องจะดูแลพี่เองค่ะ” เธอผู้พาดสไบสีแสดที่นั่งอยู่ทางขวามือพูดขึ้นบ้าง

ในภวังค์นั้นชายหนุ่มมองดูเธอทั้งสองอย่างหลงไหลเคลิบเคลิ้มต่อความงาม เขาปล่อยกายปล่อยใจให้พวกเธอดูแลอย่างเต็มที่ นานเท่านาน กระทั่ง

“ตื่นมาทำงานได้แล้วโว้ย! ได้เวลาลงงานแล้ว มึงจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน หือ!” เสียงแม่ตะโกนมาปลุก เขาได้ยินเสียงนั้นและทำท่าจะลุกขึ้น ทว่า

“น่า…นะพี่นะ อย่าไปเลยนะ นอนต่อเถอะ ไม่ต้องไปหรอก” แม่สไบสีแสดพูดพลางกดท่อนแขนของเขาไว้

“ใช่ๆ ไม่ต้องไปหรอกพี่ พวกน้องจะได้ปรนนิบัติพี่ต่อไงล่ะ” อีกคนรีบพูดรับเป็นปี่เป็นขลุ่ย

“ไม่ได้หรอก พี่ต้องไปทำงาน เดี๋ยวแม่จะโกรธ” เขาอธิบายเหตุผล

“ก็ช่างปะไรล่ะพี่ พี่จะไปฟังยายแก่นั่นทำไม” ท่าทีของพวกเธอเริ่มขึงขังไม่พอใจ

“ไม่ได้ๆๆ ทำยังงั้นไม่ได้” ดูเหมือนเขาเคารพผู้เป็นแม่มาก เขาดิ้นขลุกขลักเพื่อจะหลุดจากการหน่วงเหนี่ยวของพวกเธอ

“ไม่รู้ละ! พวกน้องไม่ยอม!” แม่สไบสีม่วงขึ้นเสียงขาด “พี่จะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ต้องนอนอยู่ที่นี่ ให้พวกน้องดูแลต่อไป” พูดพลางช่วยกันกดแขนขาของเขาเอาไว้

“ปล่อยพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวค่อยกลับมานอนใหม่ก็ได้”

“ไม่ได้! ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ เอ๊ะ! พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!”

วาบที่พวกเธออารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นมานั้น ชายหนุ่มมองเห็นใบหน้าของพวกเธอเปลี่ยนไป จากเดิมที่ขาวนวลเนียนดุจผัดทาด้วยแป้งฝุ่น กลายเป็นใบหน้าที่ดำคล้ำ และดวงตาที่เคยอ่อนหวานหยาดย้อยก็กลายเป็นดวงตาที่แข็งกร้าวและฉายแววคุโชนด้วยพลังลี้ลับที่แปลกประหลาด ทำให้เขาระย่นย่อไม่กล้าคิดจะแข็งข้อกับพวกเธอ

“บ๊ะ! ไอ้นี่ พูดไม่รู้ฟัง กูบอกให้ลุกแล้วไม่ยอมลุกใช่ไหม!” สิ้นเสียงของแม่ที่เดินเข้ามาใกล้ ต้นมันสำปะหลังที่ถูกหักติดมือมาก็ฟาดเพี้ยะลงใส่ลำตัวของเขา “มึงจะลุกหรือไม่ลุก หือ? จะนอนทั้งวันทั้งคืนทั้งปีทั้งชาติเลยหรือไง หือ!” แม่กระหน่ำตีจนต้นมันแตก

ความเจ็บแปลบจากการถูกตีทำให้สติของชายหนุ่มเริ่มกลับมาเข้าตัว เขางัวเงียลุกขึ้นนั่งเอามือปัดป้องแส้ต้นมันพัลวัน

“โอ๊ย!ๆๆ แม่ ตื่นแล้วๆๆ ลุกแล้ว” ละล่ำละลักบอกแม่เพื่อให้หยุด

“เออ! ก็ลองไม่ลุกดูสิ กูปั๊ดหักมันมาตีทั้งไร่ มึงจะนอนไปถึงไหนกัน ฮืออ!” แม่ครางด้วยความโกรธ ครั้นเห็นเขาลุกขึ้นยืนและเห็นใบหน้าของเขาหมองคล้ำอย่างเห็นได้ชัดจึงถามขึ้นว่า

“มึงทิ้งสีผึ้งไปหรือยัง?”

“ทิ้งแล้วแม่ ทิ้งนานแล้ว”

“จริงนะ!” แม่คงดูออก “อย่าให้กูรู้นะว่ามึงยังเก็บเอาไว้อยู่ ดูสิ สภาพมึงตอนนี้มันครึ่งผีครึ่งคนเข้าไปทุกวันแล้ว มึงรู้ตัวไหม?” พูดเสร็จแม่ก็เดินจากไป

คำพูดประโยคสุดท้ายของแม่ทำให้เขาคิดได้

‘อืมม์ ใช่สินะ เมื่อกี้พวกเธอดูน่ากลัวมาก’ เขานึกถึงใบหน้าของเธอทั้งคู่เมื่อครู่ตอนที่ไม่ยอมให้เขาตื่น ‘คงจะเก็บเอาไว้ไม่ได้แน่แล้ว อูยยย เอาทิ้งดีกว่า เอ…อยู่ไหนแล้ววะ?’ เขามองหาตลับสีผึ้งที่นอนกำเอาไว้เมื่อครู่ แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่ามันกระเด็นไปตกอยู่ตรงไหนแล้ว

‘อ้อ นั่นไง’ เขาเจอแล้ว มันกระเด็นไปตกอยู่ในร่องมันถัดไปนั่นเอง เขาจึงแหวกต้นมันเดินเข้าไปมัน ง้างขาเตะเต็มเหนี่ยวจนมันกระเด็นหายไปในไร่มันสำปะหลัง

‘เอ็งกับข้าจบกันซะทีวะ’ เขาคิดเช่นนั้น เขาคิดว่ามันจะจบง่ายๆ แบบนั้น แต่ความจริงแล้ว ไม่ใช่และไม่ง่าย!