ห้องยาพาเพลิน (๒๓)

ขณะคุยปรึกษาเคสกับแพทย์เวรในวอร์ด

“เป็นไงคะ ?”
“ปวดหัวดีครับพี่ คนนึงอาการดีไม่มีอะไร แต่ไม่ยอมกลับบ้าน ทีอีกเตียงไข้ยังไม่ลง ก็จะกลับบ้านให้ได้”
“สมควรแล้ว ก็หมออยากไม่รักษาคำพูดกับพี่เองนี่”
” ? ”
“ก็วันก่อน เราแปะมือกันไว้ว่าวันหยุดยาวนี้จะไม่มีคนไข้แอดมิทเพิ่มไง แต่ที่ไหนได้ ดูสิ เต็มวอร์ดซะ”

(( ฮา ))

เป็นธรรมดาแหละค่ะ คนจะเจ็บจะปวด จะป่วยไข้ เลือกวันเวลาได้ที่ไหนกัน เจ็บมาเราก็รักษากันไป (( ขะใจ๋หายเวย ๆ น่อยก่ดีเน้อ ))

– – –

อีกครู่ใหญ่ พยาบาลหนุ่มคนหนึ่งก็เปิดประตูเข้ามาไหว้ ฉันรับไหว้แล้วทักทายไปว่า 

“อะโห จะหวีทกับไปถึงไหนจ๊ะ ควงกันมาอยู่เวรเลยเหรอ”
“ไม่ได้หรอกพี่ โอกาสดีๆ อย่างนี้ต้องรีบคว้าหน่อย อิจจาผมละสิ”

ฝ่ายคุณภรรยาผู้ทำหน้าที่พยาบาลอินชาร์ท ได้แต่อมยิ้มกับแฟ้มผู้ป่วยตรงหน้า

“อ่อ พี่เจี๊ยบ”
“หือ ว่าจะใด ?”
“พี่เจี๊ยบรู้ไหม ? ‘พระ’  กับ ‘ตุ๊’ ใครใหญ่กว่ากัน ?”
“โห เล่นมุขนี้วันพระเลยเหรอ แรงนะเราน่ะ”

(( ฮา ))

“ไม่รู้สิ ตกลงใครใหญ่กว่าเหรอ ?”
“ก็  ‘พระ’ สิครับพี่” 
” ? ”
” เอ๋า พี่ไม่เคยได้ยินเหรอ ‘พะ – วาน -ตุ๊ – เต’ ไง๊ ถ้าไม่ใหญ่กว่าจะกล้าวานเร้อ”

(( ฮา ))

วันนี้คนไข้ไม่มากค่ะ แต่วุ่นได้ใจ
สุขสันต์วันพระ เอ้ย ! วันหยุดชดเชยค่ะ 😀